چگونه تجزیه پذیری تجزیه پذیری پلی (اتیلن 2،5-furandicarboxylate) (PEF) با سایر پلاستیک های زیست تخریب پذیر مقایسه می شود؟

مکانیسم تخریب: پلی (اتیلن 2،5-furandicarboxylate) (PEF) از خوراکهای مبتنی بر زیستی تجدید پذیر مانند قندهای گیاهی حاصل می شود ، اما تجزیه پذیری آن تحت تأثیر ساختار شیمیایی پلیمر است. بر خلاف پلیمرهایی مانند PLA و PHA ، که دارای ساختارهای ساده تر و آلیفاتیک تر هستند که به راحتی توسط آنزیم های میکروبی مورد حمله قرار می گیرند ، PEF شامل مونومرهای مبتنی بر فران است که باعث می شود که نسبت به تخریب میکروبی سریع مستعد شوند. وجود حلقه های معطر در PEF ساختار سفت و سخت تری به آن می بخشد ، که از نظر پایداری و خصوصیات مکانیکی مفید است اما باعث می شود پلیمر در برابر تجزیه میکروبی مقاوم تر شود و از این طریق روند بیولوژیکی را کند می کند. در حالی که این یک مزیت در برنامه هایی است که دوام در آن مهم است (مانند بسته بندی و فیلم) ، ممکن است اثربخشی آن را در برنامه هایی که نیاز به تجزیه سریع در محیط های طبیعی دارند ، محدود کند.

شرایط محیطی برای تخریب: تجزیه بیولوژیکی PEF ، مانند بیشتر پلاستیک های زیست تخریب پذیر ، به شرایط محیطی که در آن دفع می شود بسیار وابسته است. برای PEF ، فرآیند تخریب در شرایط کنترل شده ، مانند مواردی که در امکانات کمپوست صنعتی یافت می شود ، کارآمد است. در این محیط ها ، درجه حرارت بالا و وجود میکروارگانیسم های خاص که با تجزیه پلیمرها سازگار هستند ، پلیمر را قادر می سازد با گذشت زمان تخریب شود. در مقابل ، پلاستیک هایی مانند PLA و PHA در شرایط وسیع تری از جمله در تنظیمات طبیعی مانند خاک یا محیط های آبزی ، که در آن جمعیت میکروبی متنوع تر است ، به راحتی قابل تجزیه هستند. با این حال ، ساختار پیچیده تر PEF به این معنی است که ممکن است در محیط زیست طولانی تر از PLA یا PHA ، به ویژه در صورت عدم وجود زیرساخت های کمپوست صنعتی ، ادامه یابد. این می تواند منجر به نگرانی در مورد توانایی PEF در تجزیه و تحلیل کامل PEF در محیط هایی مانند اکوسیستم های دریایی شود ، جایی که آلودگی پلاستیک در حال حاضر مسئله مهمی است.

مقایسه با PLA: PLA (پلیلاکتیک اسید) یکی دیگر از پلاستیک های زیست تخریب پذیر به طور گسترده شناخته شده است که از منابع تجدید پذیر مانند ذرت یا نیشکر ساخته شده است. ساختار PLA ساده تر است ، با مونومرهای اسید لاکتیک که به راحتی توسط میکروارگانیسم های طبیعی در محیط های مختلف از جمله کمپوست ، خاک و محیط های دریایی شکسته می شوند. این امر باعث می شود PLA در مقایسه با PEF گزینه تخریب پذیر سریعتر باشد. تجزیه و تحلیل تجزیه و تحلیل PLA به طور کلی در طی چند ماه در امکانات کمپوست ، بسته به ضخامت محصول اتفاق می افتد ، در حالی که میزان تخریب PEF به ویژه در شرایط محیطی خارج از کمپوست صنعتی کندتر است. PEF پایدارتر است و دارای خواص مکانیکی برتر مانند استحکام بالاتر و قابلیت سد است که می تواند برای برنامه های بسته بندی خاص مفید باشد. با این حال ، هنگام در نظر گرفتن پایداری محیط زیست ، تجزیه بیولوژیکی آهسته تر PEF ممکن است منجر به تداوم طولانی تر در دفن زباله ها یا زیستگاه های طبیعی شود ، که به طور بالقوه منجر به تأثیرات طولانی مدت زیست محیطی می شود.

مقایسه با PHA: Polyhydroxyalkanoates (PHA) یکی از پلاستیک های زیست تخریب پذیر امروز را نشان می دهد. PHA توسط باکتریها از طریق فرآیندهای تخمیر تولید می شود و تجزیه پذیری بسیار خوبی را در طیف گسترده ای از محیط ها از جمله خاک ، آب شیرین و تنظیمات دریایی نشان می دهد. بر خلاف PEF ، که برای تجزیه بیولوژیکی کندتر است ، PHA در هر دو محیط هوازی و بی هوازی به سرعت تجزیه می شود و ردپای محیطی طولانی مدت آن را به حداقل می رساند. تخریب سریعتر PHA یک مزیت واضح در برنامه هایی است که در آن تأثیر محیط زیست نگرانی قابل توجهی است ، به خصوص در محیط های دریایی که زباله های پلاستیکی به طور فزاینده ای مشکل ساز هستند. PEF استحکام مکانیکی بالاتری ، خاصیت سد برتر و پایداری حرارتی بهتر را ارائه می دهد ، که باعث می شود آن را برای کاربردهایی که به دوام نیاز دارند مناسب تر باشد ، مانند انواع خاصی از بسته بندی های غذایی و نوشیدنی. در حالی که PEF به اندازه PHA تخریب پذیر نیست ، اما گزینه ای جذاب برای کسانی که عملکرد اولویت را نسبت به تجزیه سریع تجزیه و تحلیل سریع دارند ، باقی می ماند. $ $